در فرهنگ سیستانی نوعی رقص وجود دارد که از آن به
عنوان ( چوب بازی ) یاد می شود. چوب بازی ریشه هایی کهن در فرهنگ
سیستانیان دارد و با وجود دگرگونی زندگی اجتماعی و قرارگیری در دوران گذار
از زندگی سنتی به جدید همچنان طرفداران خود را دارد و در فرهنگ شادمانی
مردم سیستان جایگاه والای خود را حفظ کرده است و حس نوستالژیک موجود در این
نوع رقص همواره کنشگران را به مؤلفه های شادی و شادمانی پیوند می زند.
زندگی اجتماعی انسانها پر است از نمادهای گوناگون و به تبع آن زبان رقص نیز
زبان نشانه است و نماد. رقص به عنوان یکی از از انواع هنرهای انسانی ( هنر
مردمی ) زبانی ویژه و منحصر به خود دارد و زبانی است برای بیان شیوه زیستی
خاص که در واقع ارجاع به چیزهایی است که در داخل شبکه های اجتماعی –
فرهنگی موجود می باشد. از این رو می توان چوب بازی را از این منظر و نگاه
نمادشناسی آن بررسی کرد. رقص چوب بازی پر است از نمادهای گوناگون که هر یک
واجد معانی و تفسیرهای خاصی است که به زعم نظریه پردازان مکتب کنش متقابل
نمادین این نمادها در درون موقعیت اجتماعی خاصی که اتفاق می افتد، دارای
معنا و مفهوم است و کنشگران این معانی را درک می کنند. از سوی دیگر از جنبه
کارکردی می توان گفت که این نوع رقص دارای کارکردهایی برای کنشگران بوده
است که تا به امروز در ساختار اجتماعی – فرهنگی زندگی آنان خود را حفظ کرده
است.
منبع: وبلاگ باشگاه جامعه شناسي
نظرات شما عزیزان:
تبادل
لینک هوشمند
